TAO – De nacht van Acht
Door: Mika Kraft
Afgelopen vrijdagnacht vijf oktober, van 20:00 tot 8:00, zijn acht Umojanen naar het verre Arnhem afgereisd om de wereld een stukje beter te maken. Hope-XXL organiseerde in het provinciehuis van Gelderland dit evenement. Ellen, Janne, Laura, Ruth, Isabel, Pascalle, Laureen en ik vormden team Umoja.
In Nederland geven we ons leven gemiddeld een 7,6 als cijfer, een afgeronde acht. Hiermee behoren wij tot de top van de wereld. Waarop baseren wij dat cijfer? Hoe komt het dat dit in Nederland zo hoog is ten opzichte van andere landen? En overkoepelend, hoe zorgen we ervoor dat iedereen zichzelf een acht gaat geven in Nederland, en uiteindelijk, in de rest van de wereld? Hope-XXL is een organisatie uit de buurt van Arnhem met de ambitie dit te realiseren. Opgericht door tien jongeren, willen zij iedereen gelukkig maken.
Door de jaren heen heeft de organisatie zich gerealiseerd dat ze om hun doelen te verwerkelijken, lokaal moeten beginnen: ‘Think global, act local’ is hun nieuwe motto. Daarom hebben ze 80 TR8-projecten (trachtprojecten) bedacht, projecten die lokaal kunnen worden uitgevoerd en bijdragen aan het verhogen van iedereens geluk. Of dat nu via duurzaamheid, verbinding of veiligheid is, alles komt aan bod. De nacht van acht is de volgende stap van dit project en heeft als doel deze TR8-projecten met 120 jongeren concreet uit te werken.
Om ons hierbij te helpen waren verschillende gasten uitgenodigd. De avond werd geopend door een panel met onder andere overlevende van de tweede wereldoorlog Martin Klaus, Syrische oorlogsvluchteling Zenab Alres en schrijver en oud-politicus Jan Terlouw. Deze samenstelling van sprekers gaf een mooi beeld van aan de ene kant uit welk dal Nederland is gekomen na de tweede wereldoorlog en aan de andere kant hoe in andere delen van de wereld gruwelijkheden nog de orde van de dag zijn. Jan Terlouw bracht dit samen door te spreken over het belang van de democratische rechtstaat die volgens hem en vele anderen wereldwijd steeds meer bedreigd wordt. Zo hebben ook wij jongeren, de ‘toekomstige leiders’, de taak om onze democratische plichten uit te voeren. Het hebben van plichten is namelijk ook een recht en houdt onze democratie in stand.
Daarbij sprak Terlouw ook over zijn bekende speech die hij een aantal jaar geleden hield bij De Wereld Draait Door, waar hij vertelde over zijn blik op hoe wij als Nederlanders met elkaar omgaan. Het vertrouwen (touwtje uit de brievenbus) verdwijnt steeds meer, terwijl het juist zo nodig is elkaar te vertrouwen. Hij pleitte om niet overal een contract voor op te moeten stellen en voor samenwerking om lokaal en op grotere terreinen verbetering te brengen in ons eigen leven en de levens van de mensen om ons heen.
Na deze opening is de grote groep opgebroken, het is tijd om aan de slag te gaan. In drie verschillende werkrondes hebben we bestaande concepten uitgewerkt tot concrete plannen en zelf aanvullingen bedacht. Elke ronde werkte je samen met een andere groep, die elk op een andere manier haar steentje bijdroeg. Zo was er een mix van deelnemers van middelbare scholen uit de regio, studenten, gemeenteraadsleden, (ex)asielzoekers en andere individuen. Door de groepen te mengen, werd je uitgedaagd elkaars verschillende ideeën en opvattingen te verbinden in je uitwerking. Voorbeelden van projecten waaraan we hebben gewerkt zijn uitwisselingen tussen Nederland en Bangladesh, kunstfondsen en duurzaam wonen voor jong en oud.
Na elke ronde werden alle resultaten gepitcht. Elke groep kreeg één minuut om een jury ervan te overtuigen waarom hun plannen het meest bij zouden dragen aan de doelen van de ronde. Daarnaast was de haalbaarheid ook een belangrijke factor. Iedereen pitchte op zijn eigen manier, de ene groep maakte er een theatraal reclamespotje van, anderen verkondigden een politieke campagne-speech. Aan het eind van elke ronde werd één winnend team bekend gemaakt. Ook het Umoja-team heeft een ronde gewonnen met hun idee over duurzame woningen voor jong én oud samen. De prijs voor het winnen bedroeg een dinerbon voor het hele team.
Voor ons was de nacht een groot experiment. Van tevoren wisten we weinig over wat de nacht precies zou gaan inhouden, we wisten wel dat het niet makkelijk zou worden en veel uithoudingsvermogen zou gaan vereisen. Dat iedereen verschillende ideeën had van de nacht, werd voor ons snel duidelijk. Wij hadden ons allemaal praktisch gekleed, denkend aan de lange avond die ons stond te wachten, anderen waren volledig in pak komen opdagen. Dit liet ook goed de diversiteit zien van alle deelnemers. Daarnaast was er een mooie mix van leeftijden, etniciteiten, en politieke meningen aanwezig.
De grote vraag is natuurlijk wel, heeft het wat opgeleverd? Zullen er mensen gelukkiger worden, omdat wij als 120 jongeren onszelf van een nachtrust hebben beroofd? Dat zal de komende tijd moeten gaan blijken, wanneer onze ideeën worden uitgevoerd in de regio rond Arnhem. Ik hoop dat het de organisatie lukt om onze uitwerkingen haalbaar te maken, om op een laagdrempelige manier mensen samen te brengen en duurzaamheid de rode draad van alles te laten zijn. Ik ben in ieder geval trots op wat wij met z’n allen hebben bereikt en dan al helemaal op onze Umoja-crew. Het was erg zwaar en we hebben hard gewerkt. Nu zijn we een nacht lang opgebleven voor Hope-XXL, de volgende keer dat ze ons iets soortgelijks vragen, zullen we er eerst een nachtje over slapen.
Dit artikel is onderdeel van het Tijdschrift Antropologie en Ontwikkelingsstudies (TAO). Vanuit de redactie van de TAO wordt wekelijks een artikel geplaatst op www.umoja.nu/nieuws. Voor verdere informatie kunt u contact met ze opnemen via de Facebookpagina: www.facebook.com/TAOumoja