Categorie: Nieuws

Johaiii, mijn naam is Mike Murphy en ik ben vierdejaars CAOS student en bezig met mijn eenjarige master. Jammer genoeg heb ik de prachtige natuur van Guatemala al een aantal weken geleden achter me moeten laten om in Nederland mijn scriptie te gaan schrijven maar ik wil jullie toch laten weten hoe geweldig Guatemala is. Natuurlijk is niet alles in Guatemala perfect maar dit word wel een positief (en subjectief) stuk over het land want zo waren mijn ervaringen ook. Ik ga ook weinig vertellen over mijn onderzoek maar het stuk meer richten op het land omdat ik hoop dat er meer mensen naartoe gaan want ik denk dat iedereen daar erg vrolijk van wordt.

Deze keer de groetjes uit The Smiling Coast of Africa, Gambia! Voor wie niet weten waar dat precies ligt; Gambia is een klein land in West-Afrika, volledig omgeven door Senegal. Na mijn bachelor CAOS wilde ik, Else Giesbers, me meer gaan focussen op migratie issues en ben ik begonnen aan de master Human Geography – Migration, Globalisation and Development. In oktober wist ik alleen nog dat mijn onderzoek iets te maken zou hebben met migratie en West-Afrika. Toen mijn scriptiebegeleider vroeg waar ik onderzoek wilde doen, en ik zei dat ik eigenlijk geen idee had, raadde hij me aan om naar Gambia te gaan. Dus zodoende ben ik begin maart afgereisd naar Gambia voor een onderzoek en stage, en dat is (so far) een hele goeie keuze geweest.

Ondanks dat sommigen van jullie misschien iets andere associaties hebben bij een groep mannen met witte puntmutsen, is de gemeenschap waar ik zit toch significant anders (zo significant dat SPSS ervan crasht). Ik heb in mijn tijd bij Pluscarden Abbey in Schotland misschien wel de meest gastvrije en vriendelijke gemeenschap ontmoet. Nu ik de aandacht van de lezer met een semi-humoristische inleiding heb getrokken (toegegeven, waarschijnlijk zal alleen mijn oma hier uit beleefdheid om lachen), zal ik me even kort voorstellen en in een waarschijnlijk incoherent verhaal vertellen over mijn ervaring in de abdij. Mijn naam is Berend van Groesen en ik ben momenteel bezig met mijn masteronderzoek in een abdij in de middle of nowhere in Schotland.

Lieve Umojanen,

Ik ben Celeste Bonné en ik ben derdejaars CAOS student. Veel mensen die ik heb verteld dat ik naar Australië ga denken dat ik naar Melbourne of Sydney ga, maar ik zit in de (voor bijna iedereen onbekende) hoofdstad Canberra!

Op het moment van schrijven ben ik helaas alweer terug van het prachtige Griekenland, maar desalniettemin wil ik mijn geweldige ervaringen graag met jullie delen.

De reputatie van ‘studeren in het buitenland’ is dat van feesten, zon en een zorgeloos leventje. Als je daar naar verlangt, moet je niet naar Universitas Indonesia (UI) gaan. Maar als je, net als ik, op avontuur wilt in een volledige nieuwe cultuur, hoop ik je met dit verslag te laten ervaren hoe tof de UI in Jakarta daarvoor is!

Australië, het land van de boksende kangoeroes, schattige koala’s, spierwitte stranden, intens blauwe oceaan, ozzi cultuur en het land waar ik inmiddels alweer drie maanden studeer. Voor wie niet weet wie die ‘ik’ is, mijn naam is Thamar, ik ben 20 jaar, derdejaars CAOS student, voorzitter van het XI^e bestuur der Studievereniging Umoja en ik vertel jullie maar al te graag over mijn ervaring hier in het indrukwekkende Perth.

Lieve Umojanen,

Bij dezen krijgen jullie de groetjes uit Pretoria waar het momenteel hartje lente is. De temperaturen zijn zeer verschillend in vergelijking met een paar maanden geleden. Toen ik tijdens het eerste weekend van juli aankwam in Pretoria was het namelijk winter. Het was toen overdag al warm, maar tijdens de avonden behoorlijk fris. Dit is momenteel zeker niet meer het geval. Ik moet zeggen dat ik goed gewend ben aan de Zuid-Afrikaanse temperaturen en de sterke zon al moet ik ook toegeven dat ik zo af en toe weleens verlang naar de Nederlandse herfst.